In een lang artikel schetst het FD de grafische bedrijfstak, vooral aan de hand van de visie van Joost de Haas, ceo van Roto Smeets Group. ‘Joost de Haas is te somber’, zegt adviseur Richard van Hoorn.
‘Wil de laatste drukker het licht uit doen?’ Dat is de kop van een artikel in het Financieele Dagblad (FD). ‘We willen de “last man standing” zijn’, zegt Joost de Haas (foto), bestuursvoorzitter van een van de grootste grafische ondernemingen in Nederland, Roto Smeets Group (RSG) in Deventer. ‘Het drukken verdwijnt op termijn. Het kan nog heel lang duren, dertig, misschien veertig jaar. De drukkersbranche is een “sunset industry”.’ RSG drukt vooral tijdschriften, zoals Libelle, Margriet, Donald Duck en The Economist.
KVGO
Ook het KVGO is niet optimistisch over de grafische bedrijfstak, zegt directeur Fons Bakkes in het FD. ‘We zitten in héél zwaar weer’, aldus Bakkes (foto). ‘De marges staan onder druk. Een flink aantal bedrijven werkt met verlies.’ Maar het is niet alleen maar kommer en kwel, zegt Bakkes: ‘Bedrijven gaan veel meer de weg op van verbreding van hun pakket, waaronder het leveren van communicatieadvies. Maar drukwerk verdwijnt niet. We hebben het nog steeds over een bedrijfstak met een jaaromzet van zo’n € 5,5 mrd.’
Em. De Jong
Ook Stijn de Jong (op de foto rechts naast zijn vader) komt aan het woord in het FD: Stijn de Jong, algemeen directeur van Koninklijke Drukkerij Em. de Jong in Baarle-Nassau, het grootste grafische bedrijf van Nederland, benadrukt efficiëntie. ‘Het is een prijsgedreven markt, met overcapaciteit. Daarin kun je alleen overleven met efficiency. Vandaar de aanschaf van een tweede 96-pagina-rotatiepers van € 17 mln begin 2016.’ Het bedrijf drukt onder meer tijdschriften, kranten, huis-aan-huisfolders en boeken. Maar de focus ligt op de dienstverlening aan de retailer. ‘We bieden de retailers aan, hen op communicatievlak naar hun klanten toe te ontzorgen, naast het drukwerk ook de automatisering, een totaal reclamepakket.’
Richard van Hoorn reageert in fd.nl
‘Joost de Haas schetst hier een wel heel somber beeld van de Grafische Industrie. Het klopt dat bepaalde producten niet meer nodig zijn. Het telefoonboek komt niet meer terug en ook de vraag naar publiekstijdschriften zal verder dalen. Het klopt ook dat door automatisering de werkgelegenheid daalt. De bedrijfstak verandert, van ambachtelijk naar industrieel. Ook door verplaatsing van (DTP) werkzaamheden naar opdrachtgevers daalt de geregistreerde werkgelegenheid sterker dan in werkelijkheid. Verder is sprake van een consolidatieslag waardoor het rendement na schaalvergroting verbetert. Vanwege deze factoren daalt de omzet harder dan het gedrukt volume, dit is geen probleem, de internationale concurrentiepositie wordt er juist beter van.
De grafische industrie is beslist geen ‘Sunset industrie’ Zo blijft er vraag naar verpakkingen en blijkt steeds weer dat reclamefolders voor de retail onmisbaar zijn. Groei zal de komende jaren plaatsvinden in massa individueel printen, waarbij printmedia en online elkaar versterken. Bedrijven die hier op inspelen hebben een prima toekomst.
Roto Smeets Group is een bijzonder bedrijf binnen de bedrijfstak. Conclusies over de teleurstellende gang van zaken bij Roto Smeets gelden niet voor de bedrijfstak.' Aldus Richard van Hoorn (foto).
Erik van Erp
Erik van Erp is al vele jaren actief in de wereld van gedrukte media (dagbladen, tijdschriften, grafische bedrijven), als interim manager en adviseur en de laatste jaren vooral als freelance journalist.
Het gebrek aan ‘branche definitie’ is de oorzaak van deze discussie. Veel bedrijven die ‘printwerk’ verrichten vallen niet meer onder de noemer grafische industrie (lees KVGO). Het zijn eerder ICT bedrijven met print als min of meer toevallige output.
Ik blijf zeggen dat automatisering de branche alleen maar heeft verbeterd. Genormeerde processen, color management en workflows tot en met administratieve processen hebben de van oorsprong grafische industrie niet alleen toegankelijk gemaakt maar ook sterk verbreed.
Dat de ‘ouderwetse’ bedrijven deze ontwikkelingen nauwelijks zien en zich dus openbaar beklagen is eerder een gebrek aan eigen visie.